Zauważyłem ostatnio, po dłuższej pauzie, pewną aktywność na blogu Dr. Beachcombinga — ostatni wpis dotyczy (jak sądzę) legendy miejskiej o grupach neonazistowskich przyklejających z tyłu swoich plakatów żyletki. Pomysł, oczywiście, jest taki, że oponent, który zerwie plakat, mocno się pokaleczy. O tej dziwnie sprawie pisał dziennik „The Times” na początku grudnia.
czytaj dalej >Jan Wawrzyńczyk
Zmarły pięć lat temu prof. Andrzej Bańkowski zostawił w swym dorobku naukowym m.in. Etymologiczny słownik języka polskiego, dzieło nieukończone, obejmujące hasła z przedziału A-K (tom 1., Warszawa 2000) i L-P (tom 2., Warszawa 2000). Słownik wzbudził duże zainteresowanie w środowisku lingwistycznym, stał się wydarzeniem w leksykografii etymologicznej języka polskiego, dla mnie szczególnie ważnym, wprost bezcennym ze względu na konsekwentnie podawane przez Autora w poszczególnych artykułach hasłowych informacje o charakterze chronologicznym. Lista chronologiczna wyrazów polskich to wielka idea – wciąż niezrealizowana, projekt odległej przyszłości; w tej sytuacji każdy nowy szczegół datacyjny czy redatacyjny ma określone znaczenie, tym bardziej, że grupa datantów i redatantów słownictwa polskiego jest nadal niewielka.
Filip Graliński
Słowo dzban jest ostatnio odmieniane przez wszystkie przypadki (głównie wołacz) — zostało młodzieżowym słowem roku 2018. Nas oczywiście porusza kwestia, od kiedy to słowo jest w obraźliwym znaczeniu używane. Marek Łaziński doszedł do roku 2009, ale mi się wydaje, że dzban jako wyzwisko słyszałem już wcześniej, a znajomy znajomego twierdzi, że było używane w gimnazjach już koło roku 2003. No, ale swojej pamięci nie ufam (ani tym bardziej pamięci znajomego znajomego).
Filip Graliński
